Devil May Cry 4

u yılın başlarında konsollarımızı şenlendiren şeytan ağlatıcı beyaz saçlı kahramanlarımız sonunda PC'lerimize de konuk oldular. Uzak doğunun balta girmemiş ormanlarından kopup gelen bu usta savaşçılar... Hmm. Böyle değildi. Zorlama yaratılan karakter Nero, cıvık Dante ve bu çılgınlara hükmetme zorluğu karşısında sancıyan parmaklar ve daha nicesi bu yazının giriş kısmını oluşturmalıydı. Orman konusu ayrı bir mevzu ve Kyrie çok güzel. Hepsi bu.

Sen nerden çıktın Nero?

Devil May Cry serüveni 2001 yılında PS2'de başlıyor. Anca Capcom gibi çekik gözlü bir firmanın yaratabileceği türden atmosfer ve karakterlerle aklımızı başımızdan almıştı o zamanlar. Arcade makinalarına özgü büyük puntolar ile bir anda patlayan kombo başarıları, anime tarzındaki karakterler ve yaratılan gotik ortam bambaşka bir tat vermişti bizlere. Her zaman sevmişimdir Japon oyunlarını. İkinci oyun ise seriye bir kara leke olarak geçse de PC'lere de konuk olan üçüncü oyun Dante'yi yeniden uyandırdı. DMC 4'ün ise ayrı bir yeri var. Çünkü serinin ilk nesil atlayan oyunu.

Kült bir karaktere dönüşen Dante'nin, kısmen- terkedilip Nero gibi zorlama bir karakter ortaya çıkarılması oyuna başladığınızda soracağınız ilk sorudur şüphesiz. Bizi bambaşka diyarlara sürükleyecek, oyunun yapısına etki eden ya da senaryo gereği ortaya çıkan bir karakter değil Nero. Capcom'un aynı haritayı iki kez dolaştırmak istemesi ya da Dante ile savaşacak bir karakter ortaya koyma hevesi yüzünden çıkmış olabilir, bilmiyorum. Genel hatları ile birbirine benzemeleri, yapımcıların köklü değişiklik yapmaktan korktuklarına delalet ediyor. Ya da adamlar beyaz saç sevenler derneğinin başkanları. Ama bre çekik gözlü dostlarım! Dante'nin suyu mu çıkmıştı ki onun bir kopyasını yarattınız?

Başyapıt direkten dönüyor...

Order of Sword isimli örgütün ayini sırasında çatıdan ortama dalış yapan Dante ile başlıyor oyun. Oldukça uzun ara filmlerin muhteşemliği sırasında Dante'nin bahsettikleri bir anda sizi oyunun içine hapsediyor. Klişe gelecektir, ancak gerçekten Dante'nin iki kelamı sonrası sırf meraktan oyunun başından kalkamayabilirsiniz. Order of Sword'un bir üyesi olan Nero ile Dante'yi bir yandan tekmelemeye çalışırken bir yandan da kontrolleri kavramaya çalışıyoruz. Bu iki ana karakterin dövüşü sonrasında hem kontrolleri az çok kavramış hem de tüm oyun boyunca yetecek gazı almış oluyoruz.



Ayrıca burada bahsedilmesi gereken bir husus var. Başka bir platformdan port edilmiş oyunların genel sorunlarından birisi, port edildiği platformun kontrol simgelerinin aynı şekilde bırakılmış olmasıdır. Yani "Kare ile zıplayabilirsin" türünden bir ipucu ile karşı karşıya kalabiliriz. Ancak Capcom bu önemli ayrıntıyı es geçmeyerek ipuçlarındaki simgeleri PC'ye göre uyarlamış. Büyük alkış. Yine de klavye ile kombolarından altından kalkmak oldukça zor. O yüzden gamepad ile oyunu oynamanızı şiddetle tavsiye ederiz.

Kaldığımız yerden devam edelim: Nero'dan. Yeni karakterimizin ilk dikkatimizi çeken özelliği sağ koluna şeytan kaçmış olması. Böylece adamımız kısmi bazı şeytani yeteneklere kavuşmuş. Devil Bringer isimli bu yetenekler sayesinde özellikle son boss'larda paçayı kurtarabiliyoruz. Nero'nun Dante'den tek farkı bu değil. Silahlar konusunda oldukça zayıf olmasına karşı (sadece Blue Rose kullanabiliyor ki cidden hiçbir işe yaramıyor) kılıç konusunda bazı teknolojik özelliklere sahip. Red Queen isimli kılıcının sapını çevirerek güç verebiliyoruz (Exceed system), tıpkı motosikletlerde olduğu gibi. Böylece sınırlı sayıda da olsa güçlü vuruşlar yapmak mümkün. Görüntü itibari ile bu iki karakter birbirine benzese de kişilik olarak farklılar. Dante'nin esprili tepkileri, rahatlığı Nero'da pek yok. İşini daha ciddiye alan aşık bir karakter profili sergiliyor.


Oyunun yarısına kadar Nero'yu kontrol ediyoruz. Klasik DMC yapısından sanırım bahsetmeye gerek yok. Yine bölüm sonu boss'ları, toplayacağımız orb'lar, girebileceğimiz gizli bölümler ve bol bol yaratık avcılığı. DMC 4'ün farkı ise serinin bir önceki oyununa göre daha kolay olması. Gerek yaratıklar gerekse bölüm sonu canavarları bir hayli kolay. Ancak tabi ki seçeceğiniz zorluk seviyesine göre kolaylık durumu göreceli bir hal alacaktır. "Human" ve "Devil Hunter" ilk iki zorluk seviyesi ve normal bir oyuncu için "Human" fazlasıyla kolay. PC versiyonuna özel olarak oyunu bitirdikten sonra "Legendary Dark Knight" seviyesi açılıyor. Ayrıca yine PC versiyonuna özel olarak "Turbo Mode" eklenmiş. İsminden de anlaşılacağı üzere oyunu biraz hızlandırıyor. Tekrar oynanabilirlik için güzel düşünülmüş özellikler. Ama tekrar oynamak ister miyiz önce onu irdelemek lazım...

Oyunun Nero ile oynadığımız ilk kısmı oldukça keyifli. Kendini tekrar etmeyen ve cidden oldukça hoş tasarlanmış, klasik DMC atmosferine hakim gotik bölümler, yaratıcılıkta tavan yapmış düşmanlar vs. herşey yerli yerinde. Buraya kadar oyun bir başyapıt görüntüsü çiziyor. İşte oyunun en büyük eksisi bu yarıdan sonra ortaya çıkıyor. Dante ile bu muhteşem bölümleri çoğu kez baştan gidiyoruz, boss'lar ile tekrar karşılaşıyoruz. Evet Dante'yi yeniden görmek oldukça hoş (ki kendisinden bahsedeceğim) ama bölümleri yeniden görmek o kadar hoş olmasa gerek. Maalesef yapımcı oyunu uzatmak maksadıyla işin biraz kolayına kaçmış.



Devil Bringer yoksa ben de yokum!

Dante'yi avuçlarımıza alınca maalesef Nero'yu arar oluyoruz. Devil Bringer özelliğinden yoksun kalınca oyun bir anda zorlaşmaya başlıyor. Yaratıkları tutup, çekip, yerden yere vuramıyoruz. Kılıcımıza gaz veremiyoruz. Eee ne anladım ben bu işten diyesi geliyor insanın. Oyunun başlarında Nero nerden çıktı derken bu sefer de Dante'den memnun kalmıyorum. İnsanoğlu olmak zor iş.

Anlayacağınız üzere Dante'nin şeytani yetenekleri yok. Haliyle bu boşluk daha insani vasıflarla doldurulmaya çalışılmış. Dante silahlar konusunda tam bir uzman. Her bir boss savaşının ardından farklı silahlar-yetenekler kazanıyoruz. Böylece Devil Bringer'ı bir nebze olsun unutuyoruz. Aslında ilk başlarda Dante ile oynamak işkence gibi gelse de, Nero'ya göre ilerleyen seviyelerde çok daha ölümcül bir hal alıyoruz. Özellikle Lucifer ve Gilgamesh'in özellikleri ile Dante oynaması çok daha zevkli, ama komboları çok daha zor bir avcıya dönüşüveriyor. Bölümler kendini tekrar etmeseydi ve Dante ile yeni diyarlara yelken açabilseydik bu oyun "Editörün Seçimi" olmayı kesinlikle hak ederdi.

Teknik açıdan mükemmelsin bebeğim

DMC 4 teknik açıdan ses, grafik vs.- tüm serinin ulaştığı son nokta, artık Yoda olmuş. Birincisi; kusursuz ses efektleri, çılgın müzikleriyle (bkz: Disturbed) ses konusunda aşmış. İkincisi ; uzun metrajlı ara filmleri, muhteşem seslendirmeleri, kaliteli replikleri ile son yılların en filmvari oyunlarından biri olmuş. Üçüncüsü; görsel açıdan kesinlikle yeni nesil olmasına, başka bir platformdan port edilmesine üstelik bu port Capcom tarafından yapılmış olmasına rağmen (ağlayarak hatırlayınız: Lost Planet) şaşırtıcı derecede performanslı. Tüm bunlar dahilinde DMC 4'e teknik açıdan bir başyapıt demek sanırım abartı olmaz.



Karaterlerin sahip olduğu yumuşak haraketler, dövüş stillerindeki canlılık gerçekten inanılmaz. Daha fazla kombo yaptığınızda meydana gelen ekrandaki ufak sallantılar, ses efektlerindeki yüksek düzeyler atmosferi doruk noktasına taşımış. Çevresel detaylar çok güzel. Özellikle orman bölümleri fevkaledenin fevkinde. Capcom, Lost Planet ile eline yüzüne bulaştırdığı port olayını bu sefer çok iyi kotarmış. Kontrol simgelerinin bile değiştirilmiş olması port işini ne kadar ciddiye aldıklarının bir göstergesi.

DMC 4 kusursuz olmanın direğinden -maalesef oyunun yarısından itibaren tekrar eden bölümleri ile- dönmüş. Ancak yine de kesinlikle es geçilmemesi gereken bir oyun. Seri yeni nesile muhteşem bir biçimde taşınmış. PC'ye özel modları ise oyunu daha önce konsollarında oynayanları çekecek cinsten. Mutlaka Nero'ya şans verin, pişman olmazsınız.

süper oyun gibi duruo..Tşkkrler..

rica ederim..