Duygusal bir Harry Potter Hayran Hikayesi..

Tekrar gel desem sana? Tekrar! Gelir miydin? Bir şans daha verir miydin artık kim olduğu meçhul bedene… Sana sırılsıklam Ãşık bu bedene… O gün arkanı dönüp giderken bıraktığın izler kalbime kazındı… Kim olduğumu, nerede olduğumu… Her şeyi unuttum. Aklımda sadece arkanı bile dönmeden bir hoşça kal bile demeden gidişin kaldı… Bu karanlığa bu yok olmuşluğa… Ne umutlarla başlamıştık buna? Neye… İlişkiye, aşka, sevgiye… Her türlü şeye… Birbirimizden hiçbir şey saklamayacağımıza sonsuza dek birlikte olacağımıza söz vermiştik… Nerde o sözler? Seninle birlikte yok olup gitti… O gün yağan yağmur damlaları gibi bir yokluğa karıştı… Bunu hak edecek bir şey yapmamıştık oysa… Hiçbir şeyin sorumlusu biz değildik… Ya da bizdik ama bunu kendimize bile itiraf etmekten korkuyorduk… Hayatımın anlamısın derdin bana, senin için her şey yaparım derdin. Nerde o sözler! Ãimdi burada olsan benin için gittiğini söylerdin… Burada olsan niye neden gittiğini tartışalım ki… Yoksun işte… Beni yarı yolda bırakan her şey gibi sende yoksun… Sessiz bir isyan var içimde… Kendi kalbimde yaşadığım, dışarı yansıtmayı istemediğim… Ama gözlerim! Buna ısrarla hayır diyor… İnsanlar seni gözlerimde görür diye onlara bakmaya korkuyorum…

Ginny Weasley gözlerinden bir damla daha yaşı elinde ki artık eskimiş deftere akıttı… Tam 2 yıl olmuştu bu defter ona verileli… Harry Potter’ ın özel eşyalarının içinden günlüğü Hermione Granger tarafından yüzüne çarpılmıştı. Arkadaşının bir aşk yarası yüzünden gözünün önünden kayıp gitmesine dayanamamıştı… Dayanılmaz bir şeydi bu… Harry’ nin artık cansız bedeni evinden çıkarılırken Hermione gözyaşlarını tutamamış avazı çıktığı kadar Ginny’ e bağırmıştı… Herkes bu ölüme bir sorumlu arıyordu… Harry, sağ kalan çocuk… Büyücü dünyasının en büyük umudu… Yok, olup gitmişti… Sonsuz bir uykudaydı… Ginny yanında ki fotoğrafa bakıp iç çekerken artık ezberlediği şeyleri okumaya devam etti…

Bu satırları yazarken yokluğunu haykırıyorum evin her köşesine… Her cümlemde bir yaş daha akıyor benliğimin bir kenarına… Giderken bir yarımı da alıp gittin yanında, tekrar istesem onunla döner miydin bana?

Ginny usulca parmaklarını defterin üzerinde gezdirdi ve Harry’ i bırakıp gittiği güne lanet okudu… Her gece gibi… Aklında hep onun gidişi ve Hermione’ nin söylediği sözler vardı… Yüreğini paramparça eden…

Hepsi senin yüzünden oldu diye bağırdı kahverengi saçlı gözleri nefret dolu genç kadın Harry’ nin tabutu ağır çekimde indirilirken.
- NEDEN GELDİN!!! NEDEN VARDIN HAYATIMIZDA!!! Neden gitmedin!!! Genç kadının sesi giderek çatallaştı ve yere çöktü.
- Tek sorumlu sensin! Senden nefret ediyorum! Ve inan bana ödeyeceksin bunların hesabını! Sende- Artık konuşamıyordu Hermione sadece ağlıyordu…

- Al diye kara kaplı bir defter çarptı Ginny’ nin yüzüne Hermione. Gittiğin zaman nedeni olduğun acıları onun gözünden görürsün! Ne buldun söylesene o Malfoy’ da. TERKEDİP GİTTİ SENİ! En küçük bir aksilikte kuyruğunu arkasına kıstırıp gitti. Korkak bir çocuk gibi! Harry’ de bulduklarını buldun mu onda! Seni gerçekten sevdi mi? APTAL! Ron Ginny’ e doğru atılan Hermione’ nin kollarını tutuyor onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Bu ölümün sorumlusunu oda Ginny olarak tutuyordu. Zaten oydu. Ginny Draco Malfoy ile ilişkisi olduğunu söyleyip her şeyi geride bırakarak gittikten sonra Harry bir daha asla kendine gelememişti. Ve bundan tam 4 ay sonra intiharla bitirmişti hayatını. Artık dayanamadığı açıktı… Yok olan bir kül gibi hayatın acımasızlığında savrulup gitmişti… Her şey gibi…

Ginny gözlerinde ki yaşları artık umursamıyor yerinden kalkarak pencereye doğru ilerledi. Harry’ nin intihar ettiği evin tam karşısında bir daire satın almıştı… Vicdan azabı çekiyordu… Neden böyle bir hataya düşmüştü… Her şey bu kadar kolay mıydı? Sevdiği adamı nasıl yüz üstü bırakıp gidebilmişti… Hayatında yaptığı en büyük hatayı yapmıştı… Malfoy’ un onu bırakıp gitmesi de yarasına tuz basmış, kimsenin yüzüne bakamıyordu… Evden çıktığı zaman onu tanıyan herkes nefretle dolan gözlerle onu izliyordu… Hak ediyorum bunu diye düşünüyordu… Ve her şeye göz yumuyordu… Onu yerden yere de çarpsalar bağırıp çağırsalar da haklıydılar… Onun bu dünyadan sessiz bir düş gibi kaybolup gitmesinin tek sebebi buydu…

Yalnız kalmıştı bu hayatta… Yapayalnız… Nereye elini atsa çürütüyor, hayat tüm gücüyle ona hayır diyordu… Acı bir feryat gibi gözlerine nefretini haykırıyor, kapıların hepsinin üzerinden kapanmasına göz yumuyordu. Çektiği acıyı hiç kimse bilemezdi… Hiç dostu kalmamıştı… Sevgi adını anmaya korktuğu eski bir dost gibi duruyordu kapının önünde… Kapıyı açıp onu içeri almaya korkuyordu… Kilitler altına saklamıştı kendini… Çünkü biliyordu sorumlu kendiydi… Ve tek çaresi kalıyordu yalnız olmaya alışmak… Her ne kadar zor olsa da… Gözyaşları kimliğiydi artık…

- Harry gitmeliyim, onun gibi olmuyor gerçekten! Sana Draco’ ya baktığım gibi bakamıyorum dedi Ginny Harry söylediklerine sessiz kalırken. Artık ikimizde yıpratmak istemiyorum. Hem senin için hem benim için tek çare bu. Lütfen anla beni! Dedi rüzgÃ¢rda saçları savrulup arkasını dönüp giderken. Ginny ilk köşeyi saptığında ise Harry’ nin boğazında yutkunamadığı bir şey vardı. Kalbinin tam ortasında nedeni belirsiz bir ağrı. Gözleri yaşlı tek bir sözcük çıktı ağzından:
- Gitme!
Harry ginny gittikten sonra onsuz soğuk bir eve girdi. Onsuz ilk gününde onsuz bir evin kapısından içeri giriyordu… Ne olduğunu, kim olduğunu bilmeden-bilemeden.

Ginny artık hep aynı şeyleri düşünüyordu… Harry’ i bırakıp gitmesi, Draco’ nun onu bırakıp gitmesi, Draco’ nun onu bırakıp gitmesi…

- Yeter dedi Draco oturdukları cafede herkesin duyabileceği şekilde bağırarak masaya yumruğunu vururken. Bana senin küçük çocuğunmuşum gibi davranmaktan vazgeç Ginny! Kiminle görüşüp görüşmeyeceğime sen karar veremezsin!
- Pansy senin eski nişanlın! TabiÃ® ki seni ondan kıskanmalıyım dedi alev kırmızısı saçlarını savuran genç bayan.
- Yeter artık! Dedi Draco artık hiçbir şeyi saklayacak hali kalmamışken. Unut artık şunları Weasley! Pansy benim eski nişanlım filan değil! O benim hala nişanlım! Potter’ a yaklaşmak için seni kullanacaktık. Ama nerden bilelim senin onu bırakıp geleceğini. Gerçekten Pansy’ i bırakıp senin gibi bir kanı bozukla pembe panjurlu ev hayalleri kurduğumu filan mı sandın sen! Düşündüğümden daha safmışsın! Ginny gözleri şaşkınlık ve sinir dolu karşısında ki sarışın gence baktı.
—Ne dediğinin farkında mısın sen!
—Elbette dedi Draco pantolonunun cebinden bir nişan yüzüğü çıkarıp parmağına geçirirken. İşte kanıtı dedi yüzük parmağını Ginny’ e doğru uzatırken. Pansy ile nişan yüzüğümüz.
—Ãimdi dedi Ginny hala inanmayan gözlerle ona bakarken. Akşam döndüğümde eşyalarını toplayıp evimden ayrılmış ol.

Ginny gözlerine yaşlar dolarken o akşamı hatırladı. Mutluluk dolu hayallerle girdiği o evden kırık bir kalple nasıl ayrıldığını... Değmiş miydi yaşanan onca acıya, ayrılığa, gözyaşına? Nasıl yapabilmişti bunu Harry' e,nasıl korkusuzca gidebilmişti olmayacak hayallerin ardından? Sonuç ortadaydı işte, kaybetmişti kendini, Harry' sini. Başkalarının mutluluğu için o kadar çırpınan adamın, o cesur adamın ölümüne neden olmuştu.

Ginny sessiz isyanına devam ederken elleri son sayfayı çevirdi… Tek bir kelime yazıyordu koskoca sayfa da ama Ginny her gece bu kelimeyi okuyunca hıçkırıklarını tutamıyor boğazında yutkunamadığı yumrunun üstüne biraz daha ağırlık çöküyor, kalbine bir ağrı saplanıyordu… Her zaman ki gibi gözyaşları sayfaya dökülüp mürekkebin üzerine akıyor, yazı biraz daha aşınıyordu… Zümrüt yeşili gözlerin, şefkat dolu ellerin bu hayata veda ettiğinden 2 dakika önce yazılmıştı bu kelime… Ginny’ in kalbine her gün daha derinden kazınıyordu…

Elveda ..

Ginny pencereden bir zamanlar onun olan pencereye bakarken bağırabildiği kadar çok bağırdı. Duyacak kimsesi kalmamıştı zaten… Yalnızdı ve bağırıyordu sadece…

- SENİ SEVİYORUM HARRY! O bu sözleri haykırırken gecenin üstüne düşen ayın yanından sessizce bir yıldız kaydı…

Cok duygulanıorum bunu okurken ya. Sad

Vay be.

Saolasın.

Rica ederik Very Happy

» Bekle Beni Sevgilim [ Harry Potter hayran hikayesi. ]